Sonderkommando’s in de persfunctie

De Tweede Wereldoorlog en de Holocaust zijn het werk van journalisten. Het interessante aan de digitale tijd is dat archieven wereldwijd zijn ontsloten. Tegenwoordig is het makkelijk om relevante informatie te vinden en materiële waarheid te ontdekken. Internet opent poorten die voorheen gesloten bleven. De hele geschiedenis van 123 jaar Zionisme staat online. Van de initiële idee van Theodor Herzl tot en met de vorming van een nieuw kabinet van de Knesset. Dat de Knesset überhaupt bestaat is een gotspe van de bovenste plank. De nieuwe minister-president van Israël schijnt een keppel te dragen en heeft kennelijk nog nooit van de Drie Eden gehoord. In ogen van Onze Lieve Heer is het buitengewoon onbetamelijk en onfatsoenlijk als Jood deel te nemen aan politiek en/of bestuur in het algemeen en in Israël in het bijzonder.

Dat er überhaupt een Staat bestaat die de Joodse Staat en Israël wordt genoemd is totaal onjoods. Israël is de naam van het gehele Joodse volk. Niet de onderscheidingstekens van een statelijk acterende rechtspersoon. De journalistiek zwijgt de feiten dood en beroept zich op persvrijheid. En op bescherming nu steeds meer mensen zich bewust worden dat mainstream journalisten iedereen willens en wetens bedreigen. Met terroristisch oogmerk. De Telegraaf is al sinds 1922 betrokken bij de voorbereidingen op de Holocaust en houdt zich nog altijd ziende blind en horende doof in verband met de grote initiators die tot op de dag van vandaag door de Telegraaf op een voetstuk worden geplaatst.

Journalisten zijn de grote voorbereiders van de Holocaust en de grote leugenaars die na de oorlog de schuld geven aan hun antisemitische vrienden en bondgenoten. Adolf Eichmann is in Jeruzalem in 1961 door zijn Matties geëxecuteerd. En het waren journalisten die eromheen de geschiedenis vervalste en het zicht van het grote publiek weg hielden van het feit dat Adolf Eichmann werkte voor de Knesset in oprichting. En dat Adolf Eichmann niks anders deed dan de wil uitvoeren van Theodor Herzl en Ze’v Jabotinsky waarvan Geert Wilders de boeken met objectief bewijs van het bovenstaande op zijn nachtkastje moet hebben liggen.